Μαθήματα Αριθμοσοφίας

Η αριθμοσοφία αποτελεί την εσωτερικήν παράστασιν των αριθμών, της ιδίας της ουσίας την αναλογίαν, δια μορφοποίησιν εις την τρισδιάστατον υπόστασιν του φυσικού μας Κόσμου. Η δύναμις και η ενέργεια αυτή, που περιέχει εντός της ως διακριτικόν σημείον την θείαν τάξιν και την αρμονίαν της μουσικής, συμβολικώς παρίσταται ως αριθμός, κατά τρόπον ώστε να αποκρύπτη όλως διόλου την εσωτερικήν ενέργειαν και δύναμιν του αιωνίου.

Ο Πυθαγόρας, ο οποίος πρώτος ανεκάλυψε την εσωτερικήν αυτήν αλήθειαν, παρέλαβε τους αριθμούς και τους εχρησιμοποίησε ως σύμβολα της αΰλου και αϊδίου δυνάμεως, η οποία όχι μόνον με αναλόγους κραδασμούς και αναλογίες σχηματίζει τα στοιχεία και από αυτά την ύλην, αλλά κοσμεί τα παραγόμενα με αμέτρητον πλήθος ιδιοτήτων.

Κατά τον Πυθαγόρα λοιπόν, δεν είναι μόνον η εξωτερική πλευρά και η υλική όψις, η οποία εκ πρώτης όψεως φαίνεται να συνθέτη όλα τα όντα, αλλά υπάρχει πάντοτε εις τα όντα η εσωτερική πλευρά, η άλλη όψις της ουσίας, που σχηματίζει τα εξωτερικά φαινόμενα και συνέχει τα στοιχεία με τα οποία και αποτελείται κάθε φαινόμενο του Κόσμου. Γίνεται δηλαδή μία ακριβεστάτη αντικειμενική πόλωσις, η εξωτερική, με άλλα λόγια η φυσική, η απτή, η υλική, και μία υποκειμενική, η εσώτερη, ήτοι η άυλος, η αΐδια, και η αμετάβλητη, δηλαδή η μεταφυσική πλευρά των Κόσμων.

Εις αυτού του είδους τις εσωτερικές αναλογίες, εστήριξε το αριθμοσοφικόν σύστημά του και διεπίστωσε ότι υπάρχουν δύο κύριες πρωταρχικές εσώτερες δυνάμεις, οι γνώριμες αντιστοιχίες που εμφανίζονται και εις τον αντικειμενικόν και φυσικόν μας κόσμον, όπως φως-σκότος, θερμόν-ψυχρόν, πέρας-άπειρον, άρρεν-θήλυ κ.λπ. Αυτή η εσωτερική διάγνωσις των απείρων δυνάμεων και κραδασμών μιας διαφορετικής ουσίας των πραγμάτων, που διαισθητικά και διορατικά έγινε κτήμα του θείου Πυθαγόρα, συμβολικά διδάχθηκε με τους αριθμούς, ώστε η γνώσις να καταστή προσιτή εις τους ανθρώπους.

Όπως οι εσωτερικές ενέργειες-δυνάμεις χωρίζονται εις δύο, εις τις άπειρες και εις τις πεπερασμένες, κατά τον αυτόν συμβολικόν τρόπον διήρεσε εις δύο και τους αριθμούς, ήτοι εις περιττούς και αρτίους. Δια να ενώση περισσότερο την αντιπροσωπευτικήν αλήθειαν εις την συμβολικήν των αριθμών, καθώρισε οι περιττοί να είναι οι πεπερασμένοι και οι άρτιοι οι άπειροι. Έτσι το πέρας και το άπειρο ενώνονται εις την μορφήν και δίδουν την απάντησιν εις πλείστα ερωτήματα. Με τον τρόπον αυτόν διεμόρφωσε την αριθμοσοφίαν, προσδίδοντας εις έκαστον αριθμόν ανάλογον αντιπροσωπευτικήν αναλογίαν της εσωτερικής διεργασίας, της αιωνίας πρωταρχικής ουσίας των πραγμάτων.

Δια τον εξωτερικόν κόσμον έκαστος αριθμός δεν αντιπροσωπεύει παρά ένα σύμβολον δια να εκτελήται η αρίθμησις. Κατά την αριθμοσοφίαν ο αριθμός εμπερικλείει τις εσωτερικές ενέργειες δυνάμεις του είδους και μορφής που συντελούν εις την μορφοποίησιν και εις την αιώνιαν διακόσμησιν αυτής. Δια τούτο και ωνόμασε το Σύμπαν Κόσμον, δηλαδή κόσμημα της μορφοποιήσεως, αφού η πρωτοφόρος δύναμις, το είδος, συνέτεινε με την αχώριστον νοητικήν της ύπαρξιν εις το ένδυμα της Φύσεως.

Επομένως οι αριθμοί, κατά τον Πυθαγόρα, εμπερικλείουν την σοφίαν, την εσωτερικήν αλήθειαν των εκδηλώσεων. Η μονάδα αποτελεί το κεντρικόν συστατικόν κάθε δημιουργίας και όπως οι αριθμοί ανάγονται όλοι εις την μονάδα, εκ της οποίας προέρχονται, έτσι και τα δια των αριθμών δηλούμενα στοιχεία ανάγονται εις μίαν αρχήν πρωταρχικήν, την οποίαν συμβολικώς ο Πυθαγόρας παριστά δια της Μονάδος «ης ουκ έστι γένεσις», και όπως η μονάς είναι η αιτία της τάξεως εις το σύμπαν, έτσι και οι αριθμοί είναι η αιτία (το κινούν αίτιον) της τάξεως εις τα καθ' έκαστον. Έτσι η Μονάς είναι αυτός ούτος ο Θεός του Πυθαγόρα, όστις αποτελεί τον πρώτον σταθμόν της μεταφυσικής κοσμοθεωρίας.

Η θεώρησις αυτή του πεπερασμένου Κόσμου από την ίδια την αρχήν, την άπειρον μονάδα, αποτελεί και τον σκοπό της πολλαπλότητας και της επιστροφής εις την πρωταρχικήν πηγήν εκ της οποίας τα πάντα εκπορεύθηκαν. Αυτόν τον κύκλον της αρχής και του τέλους εξετάζει και μελετά η αριθμοσοφία, αναλύουσα δε τα πάντα με οδηγόν την ιεράν τετρακτύν φθάνει εις την γνώσιν των αιτιών και δια της γνώσεως εις την θείαν μέθεξιν.